Водны паход: рэчка Сула

Дата: 21-22 жніўня 2010 года

Маршрут: в. Кароліна, в. Найдзёнавічы, в. Навасельле, в. Таборышчы, в. Навапольле, в. Зуберава; Стаўбцоўскі раён Менскай вобласьці

21.08.2010 - субота

Чарговы паход быў прысьвечаны дню нараджэньня. На гэты раз імянінніцай была Багамолава Іра. Задача мне мелася быць ня простая. Неабходна было абраць маршрут выдатны, цікавы, для адпачынку і замовіць выдатнае надвор'е. Выбар мой быў - рэчка Сула. Не задумваючыся, вырашылі прайсьці яе за выходныя, г.зн. правесці ПВД.

Закід ажыццяўлялі мікрааўтобусам да вёскі Кароліна. Раней на рацэ рабіць асабліва няма чаго. Я правяраў. Праўда калі ёсць жаданне разабраць шматлікія завалы - я іх там гарантую. Ніжэй Кароліна рэчышча ракі чыстае. У самы раз падыходзіць для ПВД-шкі з нашымі пажаданьнямі.

Выехалі з Менску раніцай і а палове на першую гадзіну выйшлі на ваду, папярэдне папалуднаваўшы і ўручыўшы першыя падарункі імянінніцы.

Водная вылазка: Речка Птичь

Водная вылазка: рэчка Пціч

Отчет: "Тест марафона Налибоки - водный марафон"

Дата: 24 апреля 2010 года

На этот раз на марафон "Налибоки-2010" я вызвался быть главным в зачете "водный марафон". Команда "ПромВадТур"-а назначила меня заместителем главного судьи - судьёй водного марафона. Этот год (2010-й) выделяется тем, что марафон "Налибоки", как идея марафонов, кроме велосипедной и беговой дистанции, разжилась и водной дистанцией. Таким образом, участие в планировании и работе над марафоном, выпало и мне.

Первоначальные амбициозные планы, сделать дистанцию водного марафона 70-километровой, мной были однозначно отметены и я настоял на сокращении маршрута до 50 километров. Вот их и требовалось протестировать. 

Справаздача: "Тэст марафона Налібакі - водны марафон"

Калі: 24 красавіка 2010 года

Удзельнікі:
Федзюковіч Юрась (DzedFyodar)
Чарнецкая Марыя

Гэтым разам на марафон "Налібакі-2010" я выклікаўся быць галоўным па заліку "водны марафон". Каманда "ПромВадТур"-а назначыла мяне намесьнікам галоўнага судзьзі - судзьзя воднага марафона. Гэты год (2010-ы) вылучаецца тым, што марафон "Налібакі", як ідэя марафонаў, акрамя роварнай і бегавой дыстанцыі, разжылася і воднай дыстанцыяй. Такім чынам удзел у плянаваньні і працы над марафонам выпала і мне.

Першапачатковыя амбіцыйныя пляны, каб зрабіць 70-кілямэтровай дыстанцыю воднага марафона, мной былі адназначна адмецены й я настаяў на скарачэньні маршрута да 50 кілямэтраў. Вось іх і патрабавалася пратэставаць.

Отчет вело-похода по Витебской области

Маршрут: Крынки – Высочаны – Куртенки – Вордеж – Сосновая Наспа – Великие Калиновичи – Соловьёвка – Рыжики – Осипенки – Бабиновичи – Добромысли – Сутоки – Буй – Выдрея – Мерзляково – Крынки.

Выехали из Минска около 8 часов вечера, задержка от графика около 1,5 часа. В связи с тем, что быстро стемнеет, Андрон решает ехать через Оршу. Где-то в окрестностях Крупок приходит SMS-ка от Толика-Ветролёта – он уже ждёт нас в Крынках. Мы в Крынки приезжаем к 23 часам, так что за 2 часа общения с местной молодёжью ему впечатлений хватило. Загружаем Толика вместе с байком в салон и едем искать место ночевки.

Справаздача ровар-паходу па віцебскай вобласьці.

Калі: 1 – 2 траўня 2004 года

Маршрут:Крынкі – Высачаны – Курценкі – Вордзеж – СасноваНаспа – Вялікія Калінавічы – Салаўёўка – Рыжыкі – Асіпенкі – Бабінавічы – Дабрамыслі – Сутокі – Буй – Выдрэя – Мерзлякова – Крынкі; Віцебская вобласьць.

Выехалі з Менску каля 8 гадзін вечара, затрыманьне ад графіка каля 1,5 гадзіны. У сувязі с тым, што хутка сьцямнее, Андрон вырашае ехаць праз Воршу. Недзе ў навакольлі Крупак прыходзіць SMS-ка ад Толіка-Ветралёта – ён ужо чакае нас у Крынках. Мы ў Крынкі прыязджаем да 23 гадзін, так што за 2 гадзіны гутарак з мясцовай моладдзю яму уражаньняў хапіла. Загружаем Толіка разам з роварам у салон і едзем шукаць месца начоўкі.

Маршрут: Менск – Сёмкаў Гарадок – Сёмкаў – Заслаўе – Петрышкі – Вязынка – Радашковічы – Сычэвічы – Гарнякі – Чысць – Красное – Відзеўшчына – Малыя Кашэўнікі – Маладзечна – Лазавец – Маладзечна.

Выехаць зь Менску давялося толькі ў 20 гадзін, бо да сустрэчы ля вул. Чкалава,2 Зміцер ехаў і шторазу перацягваў спаўзаючы з багажніка заплечнік. Зь Менску вырашылі рушыць сваёй хадой у накірунку Драздоў. Добра, што ў гэты дзень я набыў ровар-заплечнік і ўклаў у яго ўсё самае цяжкае: намёт, тапор, піла й г.д. Пры гэтым Анжэліка ехала са мной на сядушцы на раме. Такім чынам я адчуў сябе трактарам, але хутка згубіў моц круціць пэдалі. На адным з бардзюраў я паваліўся й потым зусім зьнямог. Як высьветлілася потым – кола пярэдняе заклініла, але я не зьвярнуў на гэта ўвагу, бо сьпяшаліся выехаць за горад. З частымі зьменамі ровараў адзін аднаму, а так сама перасаджваючы Анжэліку, дабраліся да кальцавой аўтадарогі. За блізлеглай вёскай і спыніліся, ў лесе. На гадзіньніку было недзе каля 23 гадзін, цёмна. Гатаваньне ежы, размовы ля кастру – адпачынак, вырашэньне наступных шляхоў руху, расклад рэчаў.

Дата: 30 июля – 1 августа 2004 года

Маршрут: Минск – Сёмков Городок – Сёмков – Заславль – Петришки – Вязынка – Радошковичи – Сычевичи – Горняки – Чисть – Красное – Видевщина – Малые Кошевники – Молодечно – Лазовец – Молодечно.

Выехать из Минска получилось только в 20 часов. Задержались из-за Димы, который ехал на встречу (ул.Чкалова), постоянно поправляя, сползающий с багажника, рюкзак. Из Минска решили выезжать своим ходом в направлении Дроздов. Хорошо, что в этот день я купил велорюкзак и сложил в него самое тяжелое: палатку, топор, пилу и т.д. При этом Анжелика ехала со мной на сидушке на раме. Таким образом, я чувствовал себя трактором и скоро устал крутить педали. На одном из бордюров я повалился и потом совсем обессилел. Как оказалось потом – переднее колесо подклинивало, а я не обращал на это внимания. Спешили выехать за город. Пытались меняться велосипедами и пересаживали Анжелику друг другу. Так добрались до минской кольцевой. За первой же деревней, в лесу, остановились на ночлег. На часах было около половины одиннадцатого и очень темно. Приготовление ужина, разговоры у костра и отдых. Рассуждали, какие выбрать завтра дороги.

Рассказывает Глиндзич Сергей Александрович (Croco67) на форуме poehali.net.

Просыпаюсь, как повелось, в 7 часов — и к окну. На градуснике +22, солнышко сияет так, что аж блики на мостовой, и ничто пока не предвещает предстоящего метеорологического катаклизма. Можно, более того, нужно ехать!