У пэўным Nete, на нейкім сайце, жыў-быў форум «Паходы». Дапамагаў ён турыстам адзін аднаго знайсці ды ў паход разам схадзіць. Вось вырашыў аднойчы дзіўны маладзён Sayfair з прыроднымі багацьцямі роднага краю пазнаёміцца, то бок у паход схадзіць, ды ня ў просты, а водны. Відаць па зямлі хадзіць яму надакучыла, ды і каня не жадаў ён заганяць, яму вельмі хутка на палявых працах араць прыйдзецца. Доўга не думаючы, даў ён на форуме покліч прызыўны: «Хто, маўляў, вады не баіцца ды грэбці ўмее - Далучайцеся!» І адгукнуліся на покліч гэты ажна 8 чалавек; сярод іх 3 дзяўчыны прыгожыя: Пашуня, Тацьцяна ды Вавёрка рудая. Відаць наскучыла ім у сьвятліцы сядзець ды вышываньнем займацца.

Сабраў Sayfair той народ сумленны ў сьвятліцу сваю, на сход: абмеркаваць, маўляў, трэба, што ды як, хай пазнаёмяцца бліжэй. Спачатку, як робіцца, гарбатай напаіў, а ўжо потым і пра справу стаў гаварыць. Царства, кажа, нашае велізарнае. Шмат азёр бязмежных і рэчак хуткіх. А прыгажосьць та якая - проста вока не адарваць! Ды вось месца толькі адно выбраць трэба. Вось і пачалі ўсёй кампаніяй маршрут абмяркоўваць ды розныя варыянты абдумваць. Доўга так думалі-гадалі, ды потым на рэчку Сэрвач ісці вырашылі. І вада там спакайней, і месцы прыгожыя, і ад град-сталіцы недалёка. На тым і парашылі.

За абрус-самабор Вавёрку адказнай прызначылі, яна, маўляў, і пісаць і лічыць ўмее. Ня стала яна супярэчыць: куды ўжо тут супраць 6 волатаў пойдзеш.

Не пасьпелі і вокам міргнуць, як ужо доўгачаканы 23-ці дзень месяца красавіка прыйшоў. За 2 гадзіны да заходу сонца (18:30) адправіліся малайцы адважныя, не забыўшыся і дзяўчат сьмелых - Пашуню і Таццяну, у падарожжа воднае. А дарога да паселішча Крывічы нялёгкая была - трэба было гяроям нашым у Маладзечна коней мяняць. Там іх Вавёрка чакала, яна ўжо 2 дні як у лесе гонар універсітэта Лінгвістычнага ў спаборніцтвах па турызме абараняла.

Пагрузілі малайцы груз ўвесь на трэцюю цялегу, там, маўляў, і прасторней, і шырэй, і туалет маецца. Ніяк сам Дзед Федар ўказ падпісваў ды пячаткай смалістай замацоўваў.

Народ у паход добры падабраўся: маладыя усё як адзін: высокія, падцягнутыя, плячыстыя, розумам вострым надзеленыя і манерамі, прыдворнымі валодаюць. А ўжо дзяўчыны то якія! Стагоддзе такіх ня знойдзеш! Прыгажуні, разумніцы, на ўсе рукі майстрыхі!

А ўжо вясёлыя то якія ўсё, гумарныя! У такой кампаніі і час ляціць незаўважна.

Так і не заўважылі яны, як да Крывічоў дабраліся. А сонца да таго часу схавалася, як-ніяк дзясятая гадзіна надышла. А ім яшчэ лягер трэба было ставіць. Месца знайшлі добрае, ад ракі недалёка. І пачалі адразу намёты ставіць, вогнішча разводзіць, вячэру рыхтаваць, ды першую байдарку зьбіраць. Ноч выдалася сьветлая, і вырашылі турысты, нястомныя, павячэраўшы шчыльна, справу з байдаркамі да канца давесьці. Аж да 3-х гадзін ночы працавалі яны.

А на наступную раніцу, на сьвітанку, пачаставаўшы кашы рысавай, ды гарбаты зялёнай, распачалі турысты шлях свой рачной.

Капітаны ў байдарках дасьведчаныя былі: Кірыл нястомны, Максім - звонкі голас, ды Уладзімір - ясная галава. Дзяўчыны чырвоныя матросамі былі, нядобра ім волатамі кіраваць, ды і моцы ў іх паменш. Хай ужо, лепш прыгажосьцю сваёй байдаркі ўпрыгожваюць, капітанаў добрым словам падбадзёрваюць. Дзед Федар і Зміцер, па неспрактыкаванасці сваёй у веславаньні, таксама матросамі былі. Ім яшчэ вопытам, ды спрытам назапасіцца трэба было.

Як ва ўсякай справе нялёгкай, падвергнуліся і нашы турысты-аптымісты выпрабаванням розным. Надвор'е халоднае ды байдаркі цяжкія не спалохалі іх нораву свавольнага. Але чакалі іх і іншыя выпрабаваньні.

Адарваную важжыну на чахле Максім наш, майстар на ўсе рукі, хутка прышыў, балазе што ніткі пад рукой моцныя былі.

Не забедавалі малайцы й пасля таго, як выявілі, што вясла аднаго не хапала. Узяў Зьміцер меч-самаруб і выстругаў палку-трымалку для лопасьці жалезнай. Вясло выйшла ня горш астатніх. Павеславаў Зьміцер, самы малодшы з каманды той турыстычнай, вяслом адналапасным, ды і аддаў яго Вавёрке. Нягожа, дзе, волату магутнаму, вяслом такім веславаць. Ня сьмела Вавёрка супраціўляцца слову мужчынскаму, узяла моўчкі вясло драўлянае і стала ім хвалі рачныя разганяць. Добра, што капітан, Кірыл, ясны сокал, дасьведчаным быў, а здароўя ў яго, нібы ён яблыкаў маладзічных паспытаў! Выпрацавалі яны з вавёркай тэхніку веславаньня асаблівую; справа ў іх добра пайшла, спраўна, так што ад каманды яны не на крок не адставалі. Ды яшчэ па баках паспявалі глядзець, прыродай насалоджвацца, ды на помнікі архітэктурныя любавацца. Адзін раз нават на бераг сышлі, каб будынак старадаўні бліжэй разгледзець ды да камянёў велізарных рукой прыкласьціся.

Але выпрабаванне на гэтым ня скончылася: чакалі герояў нашых бясстрашных перашкоды рачныя. Але і іх прайшлі байдаркі усюдыходныя. Не спалохаліся воднікі нават маста драўлянага, праз раку пракладзенага - перацягнулі байдаркі па беразе пясчаным і шлях рачной далей працягнулі.

Молайцы адважныя ня толькі сілай і розумам сваім славіліся, ды яшчэ і гумарам вострым: усю дарогу байкі цудоўныя ды адважныя распавядалі. А Максім чарнавокі, яшчэ і выдатным чытальнікам апынуўся: ён дзяўчатам выдатным балады пра каханне чытаў. Даўно дзяўчыны слоў такіх цёплых ня чулі!

Час іх хутка да вечара стаў блізіцца: турысты тым часам да бязьмежнага акіяну Вілейскаму падплылі. Захацелася тут Кірылу дальназоркаму малачка каровінага ды яек смажаных паспытаць. А для духу багатырскага і напой чудадзейны не перашкодзіў бы. Сышоў ён на бераг стромкі і адправіўся ў пошуках ежы жыватворнай. Матроса свайго за байдаркай прыглядаць пакінуў.

Сяло там нейкім нелюдзімым сталася, і нават крамы ніякай небыло. Так ні з чым давялося ім далей шлях працягваць.

Ці доўга плылі яны, сказаць цяжка, дык вось ужо да вечара шостай гадзіны прычалілі турысты водныя да берага пясчанага. Месца прыгожым аказалася, там вырашылі і лягер ставіць. Вецер ды холад падганялі да працы актыўнай, так што праз гадзіну ўжо і лягер стаяў, і вячэра гатова была. Дзед Федар ня толькі здольным грабцом апынуўся, ды яшчэ і поварам першаклясным, так што народ вячэрай задаволены застаўся.

І зваліла воднікаў бясстрашных стомленасць прыемная, селі яны вакол вогнішча цёплага, сталі гутаркі весьці вясёлыя, дзень мінулы абмяркоўваць, песьні турыстычныя сьпяваць. Зьмітра ніякая стомленасць ня брала, і вырашыў ён да акіяну адправіцца, ды сетку закінуць. А раптам рыбка залатая патрапіцца? Залатой не апынулася, затое плоткі ён злавіў аж 4 штукі. Вось слаўная юшка будзе!

Задумалі тым часам турысты-аптымісты ў гульню цудоўную пагуляць, «Кракадзіл» завецца. Стала Вавёрка пры дапамозе жэстаў, рухаў і мімікі слова незвычайнае тлумачыць. Нялёгкая апынулася задача, але і з ёй справіліся знаходлівыя турысты. Словы тлумачылі розныя: «флірт», «лахатрон», «мараль», «люмінесцэнцыя». Растлумачыць іх часам ня лёгка было, але выручылі турыстаў кемлівасць і лёгіка.

Неўзабаве вырашыў Дзед Фёдар і Кірыл у галасістасьці паспаборнічаць, узялі гітару ў рукі ды пачалі песьні на ўсё горла сьпяваць. Аб паходах, пра каханьне, пра сяброўства, пра жыцьцё. Добрыя песні спявалі.

Тым часам народ стаміўся па палатках стаў разыходзіцца: бо дзень заўтра нялёгкі меўся быць. Да гадзіны ночы ў лагеры цішыня наступіла, турыстаў бясстрашных сон дужы адолеў.

Раніцай раньняй Максім з Дзедам Фёдарам вогнішча распалілі, а Белка стала сьняданак рыхтаваць. Тым часам ужо і астатнія прачнуліся. Пасьнедаўшы, адправіліся далей па акіяне, а гадзіна ўжо 10-я настала.

Акіян у тую раніцу неспакойным апынуўся, хвалі байдарку накрывалі, сустрэчны вецер плыць перашкаджаў. Але турысты мужна веславалі далей, бо мэту пастаўленую дасягнуць хацелі.

Ужо да абеду былі яны каля дамбы, якая адлучае буйны акіян Вялейскі ад рачулкі спакойнай - Віліі. Абраўшы месца лепей, прыняліся за трапезу абедзенную. Дзед Фёдар зноў супу чароўнага намуціў, ды яшчэ з рыбай акіянічнай. А каб той надоўга запомніўся, рэзкіх затавак заморскіх дадаў, так што Зьмей Гарыныч пасьля такога супу і ў падноскі не падыходзіў.

Ужо 5-ая гадзіна надыходзіла, калі адправіліся нястомныя падарожныя далей. Нядоўгая ім ужо дарога засталася: усяго толькі пару вёрст марскіх.

І паплылі турысты адважныя да мэты сваёй канчатковай - дзе іх ужо коні жалезныя чакалі.

Прыплыўшы на паляну ясную, прыняліся малойцы добрыя байдаркі зьбіраць, дзяўчыны ясныя ім пры гэтым дапамагалі ахвотна. Праца йшла як па масле, ужо да сёмай гадзіны ўсё было гатова. А там ужо ў сяле хвалебным - Вялейцы ім мелася быць шлях свой далей на конях жалезных працягнуць.

Малайцы-прыгажуны: Кірыл шыракаплечы, Коля бялявы і Юрась блакітнавокі адправіліся ў пошукі напою гаючага ды чыпсаў салёных. Відаць арганізмы іх у дні паходныя ад недахопу солі пасхуднелі, таму як не паклапаціўся ніхто аб прадукце гэтым важным, ды і Вавёрка пра яго не ўзгадала.

Танюша краса ненаглядная, па сыркам глазуяваным засумавала, а Максім, волат адважны, па «Снежцы» газаванай, ды па «Снікерсе» шакаладным. Падсілкаваліся турысты калорыямі вугляводнымі ды адправіліся на конях жвавых ў шлях зваротны. Па радзе Дзеда Фёдара (вопыт як ніяк у яго ў справах чыгуначных багаты) селі яны зноў у трэцюю цялегу. Там і месца паболей. Ну, увогуле, на славу паклапаціўся Дзед Фёдар пра камфорт падарожнікаў.

На шляху іх мелася ім зноў коней змяняць, каб да граду-сталіцы дабрацца. Па дарозе гулялі турысты ў гульні азартныя, пілі піва хмяльное і падмацоўваліся чыпсамі ды арэшкамі салёнымі. А Кірыл, шчырая душа, і аб дзяўчынах мілых паклапаціўся. Ён ім марозіва смачнага набыў, каб душы іх жаночыя папесьціць ды настрой стомлены падняць.

Піва, відаць, сілу жыватворную мела, таму як увесь шлях да граду-сталіцы вялікай, малойцы песьні гітарныя сьпявалі ды народ сумленны забаўлялі. Мабыць спадабаліся яму песьні волатаў, так як ніхто не абураўся, не хадзіў, а некаторыя нават адорвалі гітарыстаў галасістых ўдзячнай усмешкай. Ня часта трапяцца такія пасажыры вясёлыя, якія і настрой падымуць і вечар сумны ў дарозе прывабяць.

Для развітальнага абраду святога сталі волаты з дзяўчатамі ў круг цесны, узяліся моцна за далоні мазольныя. Шмат цёплых слоў прагучала аб днях праведзеных разам, і ўсьмешкі не сыходзілі са стомленных, але задаволеных твараў. Капітаны, пазіраючы на ​​матросаў, думалі: «З такімі матросамі і ў агонь і ў ваду». А матросы захоплена гледзячы на ​​капітанаў, марылі быць такімі як яны.

І задаў тады малайчына Максім пытанне адно, і адказалі ўсе аднагалосна яму: «Хто хоча ў паход?» - «Я хачу!, Я хачу!, Я хачу!!».

А значыць гэта, што зьбірацца волаты ды дзяўчаты тыя беларускія яшчэ ня раз разам будуць, каб пакарыць яшчэ не адзін куток царства іх неабсяжнага - Беларусі роднай; каб зноў адкрыць неаглядную прыгажосьць прастораў водных, ды глушаў лясных, каб у каторы раз акунуцца ў жыцьцё турыстычнае, паспытаць ежы з кастра, заснуць не на пярыне пуховай, а ў намёце на глебе цьвёрдай. І зноў-такі, у тысячны раз, закахацца ў краіну сваю родную, у прыроду яе багатую, у гісторыю яе старажытную, у людзей яе насяляючых.

Вось ужо і папера сканчаецца, а значыць, і летапіс сказваецца.

А для гэтага трэба здзяйсняць новыя подзьвігі, адкрываць новыя сэзоны, пакараць невядомыя нам далёкія краіны і акіяны.

пераклад: Юрась Федзюковіч (DzedFyodar)