Форма входа

Логин:
Пароль:

Поиск на сайте

ТОП-5

20.10.2011ИСЛОЧЬ

Описание реки Ислочь

Прочитано 21942 раз.

24.10.2011СУЛА

Описание реки Сула

Прочитано 17797 раз.

05.01.2014НАЗВАННЫЕ

Гора Лысая, 343,2 м

Прочитано 16518 раз.

25.10.2011ПРОНЯ

Описание реки Проня

Прочитано 15121 раз.

06.06.2012СТВИГА

Описание реки Ствига

Прочитано 13686 раз.

Облако тегов

Геликтит-ТМ Августовский канал спелеология байдарка Сула спелеоклуб альтаир Ислочь ПОЕХАЛИ! Клява Брест покатушка рогейн велопробег Польша Ельня болото Мнюта ровар паход велосипед турклуб Вилия кемпинг прыток Усса фестиваль Нёман приток Проня спелеологи гонка РТСС ТПМ граница Тышкевич мультигонка Березина Неман клуб Нарочь Нарочанка EuroVelo-2 маршрут походушка марафон Налибоки Гродно река Бобр паводок Ясельда конкурс туризм Сьцьвіга Ствига Льва Шоша веломаршрут чемпионат кубок Страча Припять велопоход Западный Буг Птичь Сха Вілія Полесье Случь книга соревнования отчет высота пеший поход Спортивный туризм Беловежская Пуща гора Маяк горы архыз школа туризма Красный бор Хибины новый год гора высшая точка возвышенность гора Лысая гора Высокая Воложинские гостинцы Щара поход вершина ПВД сплав Двина байдарки Западная Двина водный поход Свольна

НАШИ ДРУЗЬЯ

Водными маршрутами Беларуси

ИНФО-ПАРТНЁРЫ

На сайте

Онлайн всего: 3
Гостей: 3
Пользователей: 0






Главная | О проекте | Обратная связь | Реклама на сайте | Подписка RSS
Вы вошли как Гость | Группа "Гости" | Мой профиль | Регистрация | Выход
Активный туризм в Беларуси
Реклама: ХОЧЕШЬ В ПОХОД? НЕ ЗНАЕШЬ С КЕМ ПОЙТИ? ТЕБЕ К НАМ! belpohod.by - Походы для хороших людей!
Каталог статей


Главная » Статьи » ОТЧЕТЫ О ПОХОДАХ ПО РБ » ВЕЛО-ПОКАТУШКИ

Прыгоды вакол возера Мядзел

Дзяніс Скрыпка
*з захаваньнем асаблівасьцяў маўленьня аўтара

Частка першая, уводная.


Гэта адбылося. Цеплым летнім дзяньком, экіпіраваныя з дапамогай брата Антонія, мы з Алесяй (маей любімай і вельмі паважанай жонкай) выправіліся у падарожжа вакол возера. Выехалі, трэба сказаць, з помпай, на прыгожанькіх ласіпедах (дарэчы горных), у шлемах, з новымі заплечнікамі (чамусьці пустымі). Як паказала далейшае развіцце падзей, хоць кусочак хлеба трэба было туды закінуць, бо тое, што здаецца на першы погляд лёгкім і вясёлым падарожжам, можа абярнуцца сур’езным выпрабаваннем. Але аб усім па парадку.

Частка другая. Пачатак.

Вось і заціхлі трубы аркестру і ўсхваляваныя крыкі праваджаючых нас "грамадзян”. Ціха паскрыпваюць педалі (а можа суставы?), шапаціць пад коламі пясочак, і толькі раз пораз галінкі, якія лупяць па твары, нагадваюць пра тленнасць нашага быція.


Праехаўшы з кіламетры два, ужо трохі прывыкаем да кіравання нашымі "жалезнымі канямі”. Гэта ж страшна падумаць, цэлых 15 ці 17 хуткасцяў (на машыне 4 можна за ўсе жыцце і не асвоіць). А тут яшчэ высветлілася, што агульні стаж кіравання веласіпедам у маей Алесі мізэрны – "Ну, так, пару разоу ў дзяцінстве ў магазін ездзіла”. Добра, добра што першая частка нашага падарожжа праходзіць па добрай і гладкай дарозе. Вось ужо і вёска Слукі. Праязджаем яе. Як заўседы, ў канцы вёскі, адбіваемся ад нейкіх сабак (во гэта так далі хуткасьці, я мусіць адну і абагнаў) і выязджаем на ўзгорак. З узгорку адкрываецца дзівосны від на возера, яно ўсе як на далоні, з сваімі астравамі, паўастравамі і залівамі. Час першай фотасесіі. Сфатаграфаваўшыся, рашаем хоць для праформы дастаць і паглядзець на карту (прыгожая такая, каляровая). Паглядзелі і памчалі…

Частка трэцяя. Прыгоды пачынаюцца.


Ляцім з гары. На хаду прызвычаемся і вывучаем тармазныя ручкі і прыдарожныя канавы. Возера злева ад нас і мы не забываемся пры магчымасць зварочваць да яго, шукаць так сказаць, добрыя месцы для адпачыну. Вось каля возера на прыгожай палянцы бачым шмат буслоў і… трактар. Не зразумела. Але ўсе роўна фатаграфуем і ціснем на педалі далей. Пасля аднаго "сляпога” павароту вылятаем прама на "ДОТ”. Так, сапраудны нямецкі "ДОТ”, на беразе возера. Гэта ўжо цікава. Канечне ж традыцыйная ў такім выпадку фотасессія і трэба мусіць брацца за карту, бо дарога раздвайваецца. Паглядзелі на карце малюнкі і рашылі ехаць лявей (канечне ж, як аказалася, не туды). Заехалі у тупік – з аднаго боку возера, з другога балота. На палянцы месца адпачынку. Але месца гэта хітрае: людзі добрыя, калі вы бачыце на паляне кастрышча, столік з лавамі і г.д. і да т.п., гэта яшчэ не значыць, што там можна і касцярок паліць і палатку паставіць. Шукайце шыльду "ПЛАТНАЯ ТУРИСТИЧЕСКАЯ СТОЯНКА”. Калі яе няма, то ваш адпачынак можа зраўняцца па кошце з адпачынкам у Турцыі. Мне здаецца, што прыродаахова спецыяльна іх не разбірае, прыманка так сказаць. У далейшым іх будзем называць "стаянкі-прыманкі”. Усё, крык душы прайшоў, трэба вяртацца назад на раз’езд.


З раз’езду даліся ў права. На наша шчасце выскачылі на поле і яшчэ, ў дадатак, на ўзгорак, з якога добра было відно вёску, наша першая "кантрольная” кропка. У вёску ўляцелі фіерычна - абтраслі адну яблыню і папоўнілі запас вады. Паглядзелі малюнкі на карце і цісканулі на педалі (па добрай ужо нашай традыцыі не туды). Метадам выключэння, праз хвілін 30, знайшлі дакладную дарогу (засталася апошняй), і рушылі…

Частка чацвёртая. Прыгоды пачынаюцца II.


Рушылі… Гэта моцна сказана, рушылі. У самым пачатку дарогі прышлося фарсіраваць вялізную лужу, нашы бліскучыя роверчыкі прынялі выгляд сапраўдных турыстычных байцоу, а мы партызан, якія ўцякаюць па балоце ад аблавы. І вось, так, аб’язджаючы калдобіны, лужы, камбайны (што яны там рабілі?), губляючы раз-пораз дарогу, мы прабіваліся да светлай будучыні – вёскі (другой "кантрольная” кропкі) і лепшай дарогі.

І вось вёска, хаця вёска так сабе, дзве хаты. З гордасцю праехаўшы па цэнтральнай вуліцы, звярнулі да возера. Наткнуліся на коней, шмат коней. Рашылі не рызыкаваць і рэціраваліся назад на дарогу. Паціху круцім педалі, дарога добрая, хуткасці ўстаноўлены на 3-5, словам усё гут, жыві і радуйся. Пачалі сустракацца ЛЮДЗІ. Нас, ужо трохі адзічаўшых, гэта не радавала, і мы зноў звярнулі да возера. На шчасце коней там не было і дарогі, таксама. Далей прыйшлося ехаць па сцежачцы, якая вілася па самым беразе. Трэба сказаць, што гэта сцяжынка спадабаецца тым, хто любіць раз-пораз прыгладзіць бокам сасёнку, перакуліцца праз галаву, адуцюжыць усім целам кусты арэшніку. Перажыўшы ўсе гэтыя фокусы (і не раз), выскачылі на палянку, хітрую такую, "палянку-прыманку”. Перакусіўшы вадой, яблыкамі і нейкай непанятнай пячэнінай, што знайшлася у Алесі у кішэні, сталі думаць куды ехаць далей. Паглядзеўшы на карту, навучаныя горкім вопытам, паехалі не туды, куды паказваў гэты манускрыпт. Е-К-А-Р-Н-Ы БАБАЙ!!!!! ЗНОУ ПРАМАШКА!!!! Пакрычаўшы не ведама каму, не зусім добрыя словы, у лес, зразумелі, што не ўсё так дрэнна, карту мы чытаць прылаўчыліся. Выбраліся на лясную сцежку, выбралі накірунак і паціху пакацілі. Лес светлы, прыгожы, злева шуміць возера, ціўкаюць птушачкі… Жыцце наладжваецца!

Частка пятая. Лёгкая.

Дарога праходзіць па асфальце, па гэтаму пісаць няма аб чым.

Частка шостая. Экстрэмальная.


З’ехалі з асфальту, зверыліся з картай (як-ніяк асы ўжо), паехалі да возера. Трэба напомніць Вам, паважаныя чытачы, што мэтай нашага падарожжа было аб’ехаць возера Мядзел па крузе. Мы ўжо ўяўлялі сабе хвіліну трыумфу, фанфары і г.д. Але тут пачалося. Усё гэта можна ахарактаразаваць так: "Еду туды, не ведаю куды”. Наша актуальная карта выпуску 60-70 гадоў у гэтай частцы падарожжа становіцца зусім непатрэбнай нават для такіх "асаў” як мы – ДАРОГ УЖО ГЭТЫХ НЯМА! З гадзінку панаразалі кругамі па полі, патыкаліся па кустах, даелі астаткі вады і выскачылі на жвір.


Ехаць проста па жвіры, да дарогі Паставы-Вільнюс, а потым па асфальце? Не, гэта не па нас. Рашаем яшчэ раз рызыкнуць. Па ўжо наццаць раз чытанай карце выбіраем сцяжыкну, апошні наш шанец. Ага, а вось і яна, з’язджаем з жвіра, і натрэнірованымі нагамі "ніціскаем у полік”. Чорт!!! Вось скажыце, чаму ўсё добрае так хутка заканчваецца? Вось і наша сцяжынка, хоп, і кончылася, далей поле, авёс, харошы такі авёс, буйны. Рабіць няма чаго, кароткая размова і мы ўжо прадзіраемся па полі. Чым добрыя такія веласіпеды, што ставіш скорасці 1-1 і наперад, да перамогі. А перамога там, наперадзе, дзе лес, бо за лесам павінна быць вёска, трэці "кантрольны” пункт. ЧУЧАЛІЦЫ, ніколі не думаў, што буду так туды хацець папасці.


Настрой трохі падняўся, бачым ужо прагаліну ў лесе. "Зараз праскочым лес, там вёска, і мы хутка дома” – такія думкі раіліся ў нас у галаве. Як мы памыляліся! Лясная дарога скончылася амаль не пачаўшыся, вось проста так едзеш, едзеш, а потым раз – і ўсё, няма дарогі, лес, проста лес. Надыбалі на нейкую стежку і рашылі шукаць шчасця на ёй. А сонца то ўжо садзіцца пачало, лес цямнець пачаў і, у дадатак да гэтага, працягаўшыся ўжо хвілін з сорак, зрабілі не зусім прыемнае адкрыццё - а па сцежачцы та па нашай мы першыя з людзей ідзем, сцежачку гэту кабанчыкі дзікія вытапталі. І прыйшлі мы акурат да іх дадому, да ляжаначак іхніх. Не буду апісваць, што і грыбоў там шмат бачылі і "ДОТ” нямецкі і арэхаў шмат, скажу толькі, што выскачылі мы з таго лесу за хвілін за 15 (пры гэтым песні равелі на увесь лес), дзе толькі сілы знайшлі. Выхаду не было. Канец. Як гаворыцца "Даставай Язэп гармонік”. Зноў аўсяное поле, жвір. У нейкай вёсцы па дарозе сустрэлі дзеда і пацікавіліся – "А ці ёсць дарога, да гэтых Чучаліц, прамая”. Дзед сказаў, што ўжо гадоў з дваццать як няма, не ездзіць ніхто. Людзі, не верце картам!


Рашылі ехаць да шашы Вільнюс-Полацк і па ёй ужо дабірацца дадому. Але прыкінуўшы па нашай цуд-карце, колькі гэта кіламетраў зразумелі – да цемнаты шанцаў даехаць няма (па праўдзе сказаць і да раніцы напэўна не даехалі б).

Набіраем тэлефон выратавання. Набралі нумар, пару слоў, і брат Антоній ужо ляціць на сваім аўтамабільчыку. Вось так мы з Алесяй і скончылі сваё падарожжа - у цеплым аўтамабільчыку, з бутэлечкай піўка ў руцэ (асобы рэспект Антонію).

Частка сёмая. Фінальная.


Перадаць усе перажыванні і ўражанні ў невялічкіх запісках проста немагчыма. Але паверце, хапіла ў гэтым падарожжы ўсяго: і прыемнага, і не зусім. Адно можна сказаць з упэўненасцю – СПРАВУ ТРЭБА ЗАКОНЧЫЦЬ, У КАНЦЫ КАНЦОЎ ДАБРАЦЦА ДА ГЭТЫХ ЧУЧАЛІЦ! Вось гэтым мы з Алесяй і паспрабуем заняцца у наступным сезоне (за адно і компас засвоім).
Канец.
Категория: ВЕЛО-ПОКАТУШКИ | Добавил: DzedFyodar (08.04.2013) | Автор: Дзянік Скрыпкa
Просмотров: 2284 | Теги: возера, Мядзел, ровар | Рейтинг: 5.0/1

Поделиться:


Всего комментариев: 0
Добавлять комментарии могут только зарегистрированные пользователи.
[ Регистрация | Вход ]


Главная |  О проекте |  Обратная связь |  Реклама на сайте |  Подписка RSS