Рубрыка «Нататкі ад Наткі»
Сьвяты з 3-га на 6-е ліпеня абяцалі ня быць сьвятамі – усе дні (амаль) працоўныя. Аж двух дзён разам нагрэсьці не здарылася. А сябры ўсе па лясах, на вадзе і на скалах. І раптам, сярод шчаслівых працоўных дзён узьнік зусім бязглузды (для мяне!) праект, народжаны маім "шалёным” сябрам: "Даеш 60 км за дзень!”. Адразу, як заўжды, сумненьні: без падрыхтоўкі, вось так "з бухты-барахты?”. Пачынаю аналізаваць вопыт прошлых гадоў: 30 км з заплечнікам – зьлёгку (па Беларусі), 40 км – цяжэй, 50 км? (калі без заплечніка) – магчыма, 60!!! – мама родная, па мойму, зноў афёра! Але! "Броня крепка и танки наши быстры...", "Алягер ком алягер!.." Ну, выходныя за горадам... З прыемным чалавекам за кампанію... Сябе паспрабаваць на стойкасьць... Ну, няўжо я не змагу пераканаўча нешта распавесьці, каб зьняцца з маршрута раней?! Кілямэтры так на саракавым...
Вырак: электрацягнік з цэнтральнага выкзала ў 6:38! Але трэба ўстаць ў 5:30, каб з Сухарава (заўважце, без ранішніх там усялякіх туалетаў і г.д.) дабрацца да вакзала. Выходны... Эх... Я ўжо сказала "так”? Так? Так.
І вось – Анусіна. Сонца паліць. Птушкі галосяць. Рамонкі. Лес. Вёсачкі. Яно таго каштавала! (у сэнсе 5:30).
У 7:30 пачынаем рух. У кожнага па заплечнічку, маленькаму. Рэчы й ссабойкі. Дзве з паловай гадзіны шпацыруем бодрыя, з адным прыпынкам для майго пераапрананьня ў лягчэйшую адзежу. Вакол – прыгажосьць. Апасьля працоўнага тыдня без сонечнага сьвятла і добрай вентыляцыі арганізм пяе і шалее ад радасьці. "Во, птушкі!, Во, вёска! Во, кветачкі!” Юрку "плюшчыць”: вывез гараджанку на прыроду!
Збочваем з дарогі ў лес. Тутачкі недзе вытокі Сьвіслачы. Хуткасьць хады зьніжаецца. З’яўляюцца суніцы й чарніцы... Ну, вы памятаеце "паровозик из Ромашково”.
У 11:30 спыняемся на адпачынак. Сьняданак. Яблычкі, садавіна сухая, сок. Мне патрэбен прыпынак, каб павіншаваць сябра з Днём народзінаў. Тэлефаную ўзбуджаная, у мяне ж глыбокі дзень, я ўся ў кветачках і птушках, а ў яго ў Маскве дождж і шэрае неба: эх, ня там ты сябра, дзень народзінаў сьвяткуеш!
Увогуле, пытаньне пра адпачынкі прынцыповы. Юрка недзе чуў ад знаёмцаў, што ісьці трэба не спыняючыся, ядучы сухпай па хадзе і, у рэшце, ўсё робячы па хадзе. У гэтым месцы я прыжмурваючыся паведамляю, што дзяўчынкам у туалет па хадзе – ніяк... І яго мэтодыка затыкаецца ў кут. Я, прытрымліваючыся ў спорце прынцыпа "олдскул", вызначаю, што неабходна выбраць рытм: n – часу на хаду, m – час на адпачынак. Як вынік, шлі колькі мажліва, адпачывалі абы як. Тое і атрымалі.
Аглядалі разбураныя мануфактуры, касьцёлы, млыны. Старое гарадзішча Гарадка. Сустрэлісь на адным з млыноў з маімі сябрамі (ну, ня ў Менску ж сустракацца, на самой справе). Патрпілі тры разы пад дождж. Ты разы высахлі на сонейку. У мяне згарэў нос, у Юркі – ногі. У Гарадку знайшлі альтанку. Паселі, зьнялі мокры абутак і рухалі пальцамі ног з поўным чалавечым задавальненьнем. З’елі марозіва – райская асалода.
А потым у Юркі "заклініла” каленка. І мы не змаглі ісьці. І калі вы думаеце, што мы не маглі ісьці з-за Юркінага каленкі... дык вы сапраўды дакладна думаеце. Таму што аб тым, што ужо па чацьвёртай гадзіне хады ў мяне былі забіты цягліцы, і я гатовая была здацца кожную хвіліну, я анікому не скажу.
Неверагодна люблю васількі. На пачатку нашага шляху я сказала Юре, што калі ён разлічвае траехторыю, тады ў канцы шляху павінна быць поле з васількамі, каб я назьбірала букецік у хату. Недзе ў 18:00 я зразумела, што стамілася, таму што пры думках аб васільках у галаве толькі і праносілася: "ну, і няхай сабе растуць...”.
Юрка адважна, з даўно заклініўшым каленам, блізу да Аляхновічаў, назьбіраў мне букет васількоў. А потым, аўтаспынам, мы скарацілі сабе шлях на 4 км.
Тыя два інваліды, што дашлі да станцыі, выяўлялі з сябе сумнае відовішча. Але, у электрацягніку мы ўжо пляніравалі новыя подвігі, а ў аўторак практычна дамовіліся пра новую вылазку.
Песьня! Вынік: прайшлі нешта каля 53-ох км. Атрымана гара задавальненьняў і адчуваньняў. Хто з намі?!!!! пераклад: Юрась Федзюковіч (DzedFyodar) | 
