Азеры: Белае, Чорнае, Тайнае і мяжа з Польшчай ля станцыі Дубіца.

Берасьцейская вобл., Берасьцейскі р-н.

Ёсьць у Беларусі шматлікая колькасьць азёр з прыгожым назовам - "Белае". Адно з такіх азёр хаваецца ў лясах заходняга Палесься амаль ля самай мяжы з Польшчай. Шыкоўна яшчэ тое, што побач, злучанае з Белым возерам пратокай, у зарасьніку нізкіх дрэваў, месьціцца возера Чорнае.

І насамрэч, Белае возера сьветлае, прыгожае. Вакол высокія берагі. На берагах высокія бярозы, сосны, дубы і іншыя дрэвы. Вада ў возеры празрыстая, чысьцюлькая. Возера мае авальную форму: 0,9 км на 0,7 км.

А возера Чорнае - сапраўды чорнае. Вакол балота, вада бурая. Так і адчуваецца, што крыніцы насычаюць Чорнае возера вадой, каб яно рабіла фільтрацыю прымесей, адкладала іх на сваё дно і падавала ваду да Белага возера ўжо чысьцюткім, празрыстым ручайком. Гэта абалдзенна.

На берагах Белага возера месьцяцца тры, ці чатыры санаторыі. У адным з іх мне й давялося пабываць гэтай восеньню. У юнацтве я тут, аказваецца, так сама быў у пансіянаце на процілеглым беразе, аб чым у мяне так сама прыемныя ўспаміны.

Цяпер жа я вырашыў, маючы толькі два дні тут бавіцца, зрабіць вылазку па навакольлі. Мапа і компас у кішэню, пашпарт - і да Польшчы. Бы той кантрабандыст які. Было б цікава паразмаўляць з памежнікамі. Не, не - далоў такія думкі, я турыст і мае думкі толькі пра тое як я павінен не заблукаць па лесе.

Чорнае возера паказала мне свой пазабалочаны бераг і плынь вады асьвечаную ранішнім сонейкам, а рыбак на мяне не зьвярнуў аніякай увагі. І сапраўды, хто ж цябе рыбныя мясьціны выдасьць.

Далей я накіраваўся да возера Тайнага. Сьцяжына круцілася паміж прыўкрасных лясных мясьцін. Наўпрост станавісь і убірай поўнымі грудзямі водар. Але час замінаў. Возера Тайнае знайшлося само. Назва Тайнае для мяне сталася непаразуменьнем. Ля возера трэніраваліся маладзёны па бегу па перасечанай мясцовасьці. На мяне з компасам і мапай паглядзелі ўскос, але трэнэр, чамусь, угледзеў у маім твары знаёмага яму чалавека, паздароўкаўся са мной і запытаў як рэзультат. Я яму ня стаў хлусіць і прызнаўся, што проста гуляю і наўрацьці ён мяне ведае. Мы шчыра разьвіталіся і я рушыў далей да мяжы.

Так рухаючыся напрамкі на захад, я выйшаў да станцыі Дубіца. Спачатку мне здавалася, што маю шанец падысьці аж да рэчкі Буг і толькі там сустрэну межавыя слупы. Аж не. Вось шаша, за ёй чыгуначная галіна і за будынкам станцыі - ральля, дрот калючы, слупы, адным словам СТОЙ, небясьпечная зона. Такім чынам паглядзець на Буг мне не давялося. Але быў час агледзіць прыгожы будынак станцыі Дубіца і яшчэ захаваўшыся рэечны перавод ручнога упраўленьня. Такі музэйны экспанат для такіх людзей як я, што ужо звыкліся з электронным кіраваньнем працэсаў руху цягнікоў і навакольнай побытавай электрычнасьцю.

З асалодай сербануўшы з калодзежа вады, з нейкім дзіўным пахам, але амаль польскую, павярнуў у адваротны кірунак. Праходзячы ўздоўж вёскі ня мог не сфатаграфаваць хаціну. Так прыгожа будавалі сяляне сабе жытло, але зараз яно крыху пастарэла.

Канешне адрэналінам я насычаўся ня толькі ад прыроды, але й ад адчуваньня небясьпекі знаходжаньня ў памежнай зоне.

Перасьцерагаю каго небудзь паўтараць такое за мной. Такіх бы я, напэўна, чакаюць цяжкасьці, калі натрапіць на памежніка-беларуса, дый без адпаведных "аўсвайсаў". Карацей - не паўтарайце.

А я атрымаў асалоду поўны кухаль, чаму яшчэ спрыяла сонечнае надвор'е.